ΣΥΡΙΖΑ

Σωκράτης Φάμελλος από τη Σύμη: «Η μνήμη του Νεκτάριου Σαντορινιού είναι ευθύνη και δέσμευση»

Σεβασμιότατε, αξιότιμε κύριε υπουργέ, αξιότιμοι κύριοι δήμαρχοι της Σύμης και της Ρόδου, πρόεδρε του Λιμενικού Ταμείου, αγαπητοί φίλοι και φίλες, Ματίνα, Μελίνα, Κωνσταντίνε. Η σημερινή μέρα ανήκει σε έναν αγωνιστή της ζωής, στον σύντροφο μας, τον συναγωνιστή μας, τον συνάδελφό μας στη Βουλή, τον φίλο μας, τον Νεκτάριο.

Θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ όσους και όσες πήραν την πρωτοβουλία. Πρώτα απ’ όλα θέλω να μιλήσω προσωπικά για τον Λευτέρη Παπακαλοδούκα, τον δήμαρχο της Σύμης. Ο δήμαρχος με είχε πάρει τηλέφωνο πάνω από ένα εξάμηνο για να μου πει ότι πρέπει να κάνουμε κάτι. Θέλω να το πω εδώ δημόσια, γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν την ιστορία και φτιάχνουν τον τόπο τους.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον Βασίλη Βαγιαννάκη και το Λιμενικό Ταμείο συνολικά της Νότιας Δωδεκανήσου και τον δήμαρχο Ρόδου, που συμμετέχει και έχει και τη μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη στο κομμάτι αυτό.

Θέλω να ευχαριστήσω όμως και τους αφανείς ήρωες αυτής της εκδήλωσης, διότι υπήρξαν άνθρωποι που βοήθησαν, συμπολίτες που έτρεξαν πάρα πολλά πράγματα για να είμαστε σήμερα όλοι εδώ και να μας φιλοξενήσετε.

Θέλω να ευχαριστήσω τον υπουργό Ναυτιλίας, γιατί ανταποκρίθηκε και στην τοπική απόφαση, στην τοπική βούληση, αλλά και στην επικοινωνία που είχαμε. Και τα στελέχη που βοήθησαν.

Και να ευχαριστήσω όλους και όλες που είστε εδώ. Και θέλω να σας μεταφέρω και με την ευθύνη που έχω, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, την αγάπη αλλά και τη λύπη πολλών φίλων και συντρόφων από όλη την Ελλάδα που θα ήθελαν να είναι εδώ μαζί και μας στέλνουν την αγάπη τους.

Είναι πάρα πολλοί οι φίλοι του Νεκτάριου από όλη την Ελλάδα που θα ήθελαν να είναι εδώ, γιατί θέλω να σας το πω ειλικρινά, όσα νησιά κι αν επισκεφθείτε, όσες παραθαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας κι αν επισκεφθείτε, δεν υπάρχει πουθενά ένας που να μην έχει να πει μια καλή κουβέντα για τον Νεκτάριο.

Σε όλες τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ασχέτως του αν είναι συνδεδεμένες με τον θαλάσσιο και νησιωτικό στοιχείο της χώρας μας, όλοι έχουν να πουν μια καλή κουβέντα για τον χαμογελαστό, τον ανοιχτόκαρδο, τον ευγενικό, τον αισιόδοξο, τον δυναμικό, τον φιλότιμο και τον εργατικό Νεκτάριο. Τον Αριστερό με Α κεφαλαίο. Τα είχε όλα αυτά ο Νεκτάριος. Όχι γιατί ήταν σύντροφός μας ή γιατί ήταν φίλος μου κι αδερφός μου…

Όπου κι αν πάτε, στο υπουργείο, στη Βουλή, στους χημικούς μηχανικούς, στο Πολυτεχνείο, στην Αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, στην ΕΜΔΥΔΑΣ, στα στελέχη των άλλων κομμάτων, αλλά και στα Δωδεκάνησα, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην έχει να πει μια καλή κουβέντα. Που να πει ότι δεν είχε σκύψει στα προβλήματα, δραστήρια, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς σκοπιμότητα. Αυτό σημαίνει δοτικός. Αυτό σημαίνει πραγματικά δημοκράτης. Γιατί δεν είχε κομματικές προϋποθέσεις ο Νεκτάριος.

Σήμερα είμαστε στη Σύμη. Μου έλεγε «είμαι από τη Σύμη, είμαι Ροδίτης αλλά είμαι από τη Σύμη». Το συζητούσαμε πολύ, γιατί ο πατέρας του ήταν από εδώ και μου είχε πει πολλές ιστορίες για το πώς έφυγε, ταξίδεψε και γύρισε τελικά στη Ρόδο και έκανε οικογένεια.

Αλλά δεν είμαστε εδώ μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη του, που σαφέστατα αυτή η πράξη ονοματοδοσίας είναι τιμητική. Είμαστε εδώ για να δεσμευτούμε ότι θα συνεχίσουμε το όραμά του. Γιατί ο Νεκτάριος ήταν ένας άνθρωπος που έβλεπε μπροστά. Δεν ήταν πολιτικός. Δεν έκανε καριέρα στην πολιτική, δεν μπήκε στην πολιτική για να κάνει καριέρα. Είχε αξίες και ιδανικά. Αγαπούσε την Ελλάδα, αγαπούσε τη σημαία, αγαπούσε τους συμπατριώτες του, αγαπούσε τον λαό της Ελλάδας και ήθελε να δουλέψει για τον λαό της Ελλάδας. Αυτή ήταν η επιλογή του. Γι’ αυτό συμμετείχε στα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών.

Και δεν τιμούμε τον Νεκτάριο γιατί επιτέλεσε τα καθήκοντα του υπουργού με υψηλότατη επάρκεια. Δεν τιμούμε τον Νεκτάριο γιατί έδωσε με αυταπάρνηση και θάρρος τον αγώνα για τη ζωή με μια ανίατη ασθένεια. Τιμούμε τον Νεκτάριο γιατί έβαλε σφραγίδα στη ζωή, άφησε αποτύπωμα, άφησε παρακαταθήκη, άλλαξε πράγματα στη ζωή μας. Αυτό είναι το νόημα που δίνει η συμμετοχή στην πολιτική. Γιατί το να έχεις λιμάνι, το να έχεις δάσκαλο, το να έχεις γιατρό, είναι πολιτική. Αυτή είναι η αξία της πολιτικής. Μόνο γι’ αυτόν τον λόγο αξίζει να συμμετέχουμε στην πολιτική.

Ο Νεκτάριος έκανε καθημερινή πράξη τη νησιωτικότητα, άλλαξε τη ζωή των νησιωτών και μας άφησε κατοχυρωμένη αυτή την παρακαταθήκη. Και είναι πολύ σημαντικό το ότι συνεχίζουμε αυτή τη συζήτηση. Τιμώ ιδιαίτερα και το ότι παραμένει ζωντανή, αποκτά έναν θεσμικό χαρακτηριστικό και συνεχίζει.

Με τον Νεκτάριο βρεθήκαμε σε πάρα πολλά κοινά πεδία. Ακόμα και να το είχαμε σχεδιάσει πριν το 2012 που ξεκινήσαμε να κάνουμε τον ίδιο βηματισμό, δεν θα μπορούσε να γίνει έτσι. Χημικοί μηχανικοί, αυτοδιοίκηση, περιβάλλον, Αιγαίο (100% για αυτόν, 50% για εμένα!), ΚΝΕ, κινήματα…

Μας γνώρισε ο Θανάσης Ναπολιτάνος που έφυγε νωρίς και δύσκολα… Και θέλω να του το χρεώσω. Ο Νεκτάριος είναι εδώ. Είναι σε αυτό το λιμάνι. Είναι εδώ. Οι αξίες της ζωής, της δικαιοσύνης, το πάθος για την ισότητα, η αγάπη για την Ελλάδα, για τον τόπο μας. Έναν τόπο που θέλαμε να μας χωράει όλους. Αυτό σημαίνει κοινωνική δικαιοσύνη.

Και μου έκανε την τιμή, και θέλω να τους ευχαριστήσω, μαζί με τη Ματίνα, να με κάνουν μέλος της οικογένειάς τους. Και για μένα αυτό είναι πολύτιμο παράσημο. Με τη Μελίνα, με τον Κωνσταντίνο, με τον δικό μου Πέτρο, με τη Ζάρα, κάναμε πάρα πολλά μαζί. Ταξιδέψαμε, τραγουδήσαμε, περάσαμε όμορφες στιγμές, πήγαμε στην ΑΕΚ, ξενυχτήσαμε, ζοριστήκαμε… Πάρα πολλές ώρες, ατελείωτα ξενύχτια, ατέλειωτα ζόρια. Μαζί και στη χαρά και στη λύπη. Περάσαμε και δύσκολες στιγμές και όχι μόνο τις δικές του. Και παλιότερα.

Δίπλα δίπλα ορκιστήκαμε βουλευτές το 2015. Μαζί ήμασταν στην Εξεταστική Επιτροπή για τα δάνεια με αέρα των κομμάτων και των Μέσων Ενημέρωσης. Μαζί μας έκανε την τιμή ο Αλέξης Τσίπρας και ορκιστήκαμε στο Υπουργικό Συμβούλιο τον Νοέμβρη του 2016. Μαζί στο Υπουργικό Συμβούλιο. Μαζί ξενυχτήσαμε το καλοκαίρι του ’15 για να γράψουμε τις εισηγήσεις για τα προαπαιτούμενα. Τι ξενύχτια και αυτά… Μαζί στο ναυάγιο του Αγία Ζώνη. Μαζί σε πάρα πολλές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις, με δύο υπουργεία που ήταν πολύ στενά συνδεδεμένα. Μαζί, δυστυχώς μέχρι και την τελευταία στιγμή. Σε όλα.

Ο Νεκτάριος με έφερε μαζί με τη Ματίνα και τα παιδιά εδώ στη Σύμη και περάσαμε όμορφα. Αλλά αυτός ήταν ο Νεκτάριος, ο οποίος αγαπούσε τη ζωή, δεν αγαπούσε μια καριέρα καρέκλας και αγαπούσε τα ιδανικά, τα Δωδεκάνησα, τους συμπατριώτες του.

Σήμερα που η πολιτική αμφισβητείται, πλήττεται η αξιοπιστία της, περνά μια μεγάλη κρίση εμπιστοσύνης σε όλα τα επίπεδα, μαζί με όλους τους θεσμούς. Σήμερα που υπάρχουν πάρα πολλές συζητήσεις για αξιοπιστία, διαφάνεια, σκάνδαλα, ο Νεκτάριος είναι ένα καλό παράδειγμα για όλους μας. Είναι κάτι που αξίζει να το χρησιμοποιήσουμε γιατί πρέπει να περάσουμε αυτό τον μεγάλο σκόπελο της αναξιοπιστίας της πολιτικής. Είναι πολύτιμο λοιπόν αυτό το παράδειγμα.

Από την πρώτη μέρα στη Βουλή, από τη μέρα της ορκωμοσίας, ο Νεκτάριος, μας είχε φάει τα αυτιά με την νησιωτικότητα! Ήταν απίστευτο. Στο κυλικείο, στο εστιατόριο, συζητάγαμε παντού για την νησιωτικότητα, για το μεγάλο βάσανο του ΦΠΑ και τον πόλεμο με τους θεσμούς και για την νησιωτικότητα. Και κατάφερε από τα Δωδεκάνησα να τη φέρει στην πολιτική με θεσμούς.

Δεν την έφερε ως ιδιαιτερότητα. Την έφερε ως δύναμη ζωής και προοπτικής. Ήταν βαθιά ριζωμένος στην κοινωνία των Δωδεκανήσων και της Ρόδου. Ξεκίνησε από τη βάση αυτής της κοινωνίας, την εκπροσώπησε και της έδωσε δύναμη. Αυτή ήταν η ιδιαιτερότητά του. Και θέλω να πω ότι δεν ήταν ένα τεχνικό μέτρο το Μεταφορικό Ισοδύναμο, ήταν μια πράξη δημοκρατίας, γιατί αυτό σημαίνει να έχουμε την ίδια πρόσβαση στα αγαθά όλοι οι πολίτες μιας κοινωνίας. Είναι μια πράξη δημοκρατίας, είναι κοινωνική αλληλεγγύη.

Και βέβαια δεν έκανε μόνο το Μεταφορικό Ισοδύναμο. Ανέφερα τις αφαλατώσεις, τα λιμενικά έργα, τα έργα του περιβάλλοντος, τα έργα δηλαδή της ύδρευσης, των απορριμμάτων, την ιδιαίτερη φροντίδα για τα μικρά νησιά, τη μεγάλη συζήτηση που κάναμε για τις περιοχές Natura και τις προστατευόμενες περιοχές και την καθημερινή του ενασχόληση με την ακτοπλοΐα. Έδωσε πολλές μάχες για τα νησιά και τις κέρδισε.

Εδώ στη Σύμη παρακολούθησα και τις δύο μάχες. Και τη μάχη του λιμανιού και τη μάχη της πλημμύρας. Τότε θυμάμαι είχε φτάσει πριν τα συνεργεία ο Νεκτάριος στην πλημμύρα. Και διεκδίκησε ένα αναπτυξιακό κοινωνικό έργο, όπως το λιμάνι, το οποίο ήταν σε απένταξη το 2015, να ενταχθεί σε δημόσιους πόρους, σε δημόσιες επενδύσεις και να τελειώσει.

Ακόμα και μετά το υπουργείο, όταν βρισκόμασταν κάθε βράδυ, μας έλεγε για τα έργα αυτά. Ακούγαμε για τη Σύμη όταν πηγαίναμε για φαγητό αργά το βράδυ στην Αθήνα. Είχε αυτό το πάθος της νησιωτικότητας.

Επειδή ήταν αεικίνητος και θετικός, έτσι κατάφερε να είναι και πρωτοπόρος και ως βουλευτής και υπουργός. Και οφείλω να πω ότι η πολύ μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε, άνοιξε πάρα πολλές διαδρομές και δημιουργεί σοβαρές υποχρεώσεις. Εμείς κάνουμε κριτική γιατί δεν υπήρξε την τελευταία εξαετία η ίδια συνέπεια στην παρακαταθήκη του Νεκτάριου. Και το ζητάμε. Ζητάμε σε κάθε τομεακή πολιτική να γίνεται το καλύτερο. Έχουμε ξεκάθαρη αντίθεση και διαφορά με την κυβέρνηση, αλλά στην νησιωτική πολιτική εμείς ζητάμε να συνεχιστεί αυτή η παρακαταθήκη.

Γιατί τώρα πια έχουμε και τους εξωτερικούς κινδύνους. Η κλιματική κρίση, η λειψυδρία είναι κίνδυνοι που έρχονται και πλήττουν τα νησιά μας, μαζί με την ακρίβεια, την ανεπάρκεια πόρων. Αλλά έχουμε και τα εσωτερικά θέματα, όπως είναι ο τουρισμός ή τα θέματα των φυσικών πόρων. Και οι γεωπολιτικές εξελίξεις, εδώ που είμαστε, γιατί έχει μεγάλη σημασία το ακριτικό σημείο που είμαστε, μας δίνουν μια εντολή: Την παρακαταθήκη να αγωνιστούμε για τους νησιώτες με τη μαχητικότητα που διέκρινε τον Νεκτάριο. Αυτή η άλλη πολιτική, η δίκαιη πολιτική, είναι αυτή που τον ενέπνεε και μας στήριζε όλους μαζί.

Και στις πιο δύσκολες στιγμές, τότε που έδινε τη μάχη της ζωής με ακούραστο συμπαραστάτη δίπλα του τη Ματίνα, με έπιανε τα βράδια, όταν ερχόμουν στη Ρόδο τους τελευταίους μήνες, τις τελευταίες βδομάδες, τις τελευταίες μέρες για να συζητήσουμε για τα ψηφοδέλτια, να συζητήσουμε για το πρόγραμμα, να συζητήσουμε για το τι θα καταθέσουμε στις επόμενες εκλογές.

Δεν μπορώ να τα μοιραστώ αλλού. Πρέπει να τα μοιραστώ εδώ που θα μείνει αυτή η παρακαταθήκη για να γίνει δύναμη. Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Και είναι πολύτιμη αυτή η παρακαταθήκη, γιατί ακόμα και στις στιγμές που είχε λυγίσει και είχε κουραστεί το κορμί, υπήρχε η ψυχή. Υπήρχε αυτή η δύναμη που μας δίνει δύναμη. Και σήμερα δεν έχει φύγει αυτή η δύναμη από τη συλλογικότητά μας, από το κόμμα μας. Γιατί και το τελευταίο μήνυμα του, πάλι μιλούσε για νησιώτες, πάλι μιλούσε για το μέλλον, πάλι μιλούσε για τα παιδιά μας, για τις γενιές που θα έρθουν.

Άρα, αυτή τη δέσμευση την έχουμε αναλάβει. Μας την έχει δώσει για τις επόμενες γενιές και για την ιστορία. Και αυτή είναι η ευχή του. Και η μάχη που εμείς -και ως ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ως πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας- είναι η μάχη την οποία δεν θα εγκαταλείψουμε. Είναι αρχές και αξίες οι οποίες μας στηρίζουν και σήμερα που κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια να ξαναχτίσουμε το σπίτι μας. Να ξαναχτίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με αξιοπιστία, σοβαρότητα και μαχητικότητα. Αυτά που ήθελε ο σύντροφός μας ο Νεκτάριος. Και είναι πολύτιμη αυτή η παρακαταθήκη. Είναι στήριγμα αλλά και αφύπνιση.

Και πρέπει να σας πω ότι ο Νεκτάριος, με έναν περίεργο τρόπο, είναι και στην Κουμουνδούρου κάθε μέρα. Τον βλέπω κάθε μέρα και μου λέει και τι να κάνω κάθε μέρα. Και ζητάει πράγματα. Είναι απαιτητικός. Δικαιούται όμως να είναι απαιτητικός. Γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, αλλά και γιατί πάντα λέγαμε μεταξύ μας «να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου, εγώ να σώσω τη γης».

Ο Νεκτάριος έφυγε νωρίς. Μας άφησε μια παρακαταθήκη και μια δέσμευση. Η νησιωτική πολιτική είναι δέσμευσή μας. Μας ενώνουν και πάρα πολλά άλλα, αλλά σήμερα καταθέτουμε αυτήν τη δέσμευση εδώ.

Γι’ αυτό και ζητήσαμε να συμβάλουμε κι εμείς, ώστε αυτό το Συμπόσιο, αυτόν τον διάλογο, δήμαρχε και υπουργέ, να τον καθιερώσουμε, να τον οργανώνουμε, να συμβάλλουμε και εμείς, να καταθέσουμε προτάσεις για τη νησιωτική πολιτική και τη νησιωτικότητα.

Διότι, η Ελλάδα δεν θα είναι Ελλάδα χωρίς τα νησιά της. Δεν θα είναι Ελλάδα χωρίς τους ψαράδες των νησιών, χωρίς τους αγρότες των νησιών, χωρίς τους επαγγελματίες των νησιών, χωρίς τα νέα παιδιά των νησιών που πρέπει να μείνουν εδώ και να προκόψουν.

Και αυτό είναι το αυτονόητο, το οποίο το έλεγε ο Νεκτάριος. Και θα κλείσω με αυτό: Η νησιωτικότητα είναι δικαίωμα. Και το δίκαιο κερδίζεται πάντα με αγώνα.

Έτσι τον γνωρίσαμε, έτσι τον ζήσαμε, έτσι τον θυμόμαστε. Έναν άνθρωπο με καθαρή καρδιά, έναν νησιώτη, έναν δημοκράτη, έναν αριστερό, έναν Έλληνα.