ΚΚΕ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ με θέμα "Πλειστηριασμοί Κυβέρνησης - ΕΕ: εκεί που ο λαός έσωσε τα σπίτια του λαού".

Μέσα από τις μαχητικές και συγκινητικές τους μαρτυρίες, τη ζωντανή τους πείρα, λαϊκές οικογένειες, αρκετές με ΑΜΕΑ, που τους προηγούμενους μήνες αγωνίστηκαν για να σώσουν τα σπίτια τους ενάντια στα κοράκια των funds, των τραπεζών, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και καταστολή, ανέδειξαν τις δυσκολίες, τα εμπόδια που είχαν απέναντί τους, αλλά και την τεράστια συνεισφορά της εργατικής-λαϊκής αλληλεγγύης, των ταξικών συνδικάτων, των μαζικών φορέων και οργανώσεων του ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος, τη συμβολή του ΚΚΕ, στον αγώνα να κρατήσουν το σπίτι τους.

Στην εκδήλωση την εισήγηση έκανε ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Oμιλίες πραγματοποιήθηκαν από την Ιωάννα Κολοβού, συνταξιούχο δημοσιογράφο που υπερασπίστηκε το σπίτι της ενάντια στα κοράκια τραπεζών και funds, την Άννα Ευθυμίου, εκπρόσωπο της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και τον Αντώνη Λευκαδίτη, νομικό σύμβουλο οικογενειών.

Την αγωνιστική τους πείρα μετέφεραν η Δήμητρα Καλδή κι η κόρη της Μυρτώ Μουσούρη για να σώσουν το σπίτι τους στην οδό Πολυλά στα Άνω Πατήσια, ο Βασίλης Τσακίρης, αδελφός της Διονυσίας από την Ελευσίνα, ο Κωνσταντίνος Ελευθερίου, από την οικογένεια του Σπύρου από τα Θυμαράκια, ο Σπύρος Τσούνης κι η Κωνσταντούλα Παπαγιαννοπούλου από τους Αγ. Ανάργυρους, ο Θανάσης Μάνεσης κι ο Δημήτρης Μάνεσης από το Αιγάλεω.

Το συντονισμό και τα συμπεράσματα της εκδήλωσης έκανε ο Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

Ξεκινώντας την εισήγησή του ο ευρωβουλευτής του Κόμματος Κώστας Παπαδάκης ανέφερε τα εξής: «Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά όλες τις οικογένειες που βρίσκονται σήμερα μαζί μας εδώ στις Βρυξέλλες. Οικογένειες, οι οποίες αντιμετωπίζοντας μεγάλες στερήσεις και δυσκολίες αναμετρήθηκαν με "θεούς και δαίμονες" για να υπερασπιστούν το ίδιο τους το σπίτι, την οικογένεια, το βίος τους, σε τελική ανάλυση τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής.

Αναμέτρηση με ένα ισχυρό και καλά οργανωμένο αντίπαλο: Κυβερνήσεις όλων των αστικών κομμάτων, τράπεζες, funds, servicers διαθέτοντας ένα καλά επεξεργασμένο αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο από οδηγίες και κανονισμούς της ΕΕ άπλωσαν τα νύχια τους πάνω στα σπίτια εργατικών λαϊκών οικογενειών, οικογενειών με ΑΜΕΑ, ανθρώπων με βαριά αναπηρία, χρονίως πασχόντων, οικογένειες με ανέργους, που ζουν με τα ψίχουλα προνοιακών επιδομάτων, με τις πετσοκομμένες συντάξεις. Κι αυτά για χρέη από μερικές εκατοντάδες ευρώ ή για ποσά που αναλογούν σε μερικές ακόμα δόσεις, αν και βέβαια το ίδιο αισχρό και για μεγαλύτερα ποσά να χιμούν για να κατασχέσουν εργατόσπιτα, φτωχομάγαζα.

Με τη σημερινή μας εκδήλωση θέλουμε να φωτίσουμε τη στρατηγική και τους μηχανισμούς τους αλλά πολύ περισσότερο να αναδείξουμε ότι κυβερνήσεις, κόμματα κι ΕΕ, τράπεζες και funds έχουν αντίπαλο να αντιμετωπίσουν και μάλιστα «σκληρό καρύδι». Να αναδείξουμε ότι μπορούν να βρουν κι έχουν ήδη βρει σε αρκετές περιπτώσεις "το μάστορά τους". Όταν έσπασε η σιωπή, όταν κάθε οικογένεια συνειδητοποίησε ότι δεν φταίει βεβαίως η ίδια, ότι δεν είναι η μοναδική που αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα ούτε ότι είναι μόνη της.

Οικογένειες που αντιμετώπισαν τα διαρκή εκβιαστικά τηλεφωνήματα των δικηγορικών γραφείων, τα "ψιλά γράμματα" των τραπεζών, τις αυθαίρετες αποκλίσεις από τα πραγματικά ποσά οφειλής, το «βίο αβίωτο» για να καταφέρουν να έχουν οποιαδήποτε επικοινωνία με τους «πολλά βαρύς» servicers, τις δύσχρηστες πλατφόρμες, με παγίδες και παραπλανητικούς όρους ως τις εξωπραγματικές προκαταβολές.

Θέλουμε να αναδείξουμε πως τελικά έγιναν όλα δυνατά εκεί και τότε που γέμισε ο δρόμος μπροστά από το σπίτι τους και οι γύρω δρόμοι από κόσμο κι αλληλεγγύη. Εκεί και τότε που το σπίτι του ενός έγινε σπίτι όλων. Εκεί και τότε που μπήκαν τα στήθια του λαού μπροστά και αχρηστεύτηκε κάθε είδους μηχανισμός καταστολής, εισαγγελείς, δικαστικοί κλητήρες, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, κλούβες, αύρες, ως και πυροσβεστικά οχήματα που επιστράτευσαν οι άθλιοι για να αρπάξουν το σπίτι του κοσμάκη και να το δώσουν πεσκέσι στα κοράκια των τραπεζών και των funds(…)

Το εχθρικό για το λαό αστικό κράτος είναι επιλεκτικά ικανό και πάντα «στο πόδι» όσον αφορά πλειστηριασμούς ή εξώσεις. Είναι όμως άφαντο και ανίκανο όταν πρόκειται για εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στο έγκλημα των Τεμπών ή για να αντιμετωπίσει πυρκαγιές, πλημμύρες και σεισμούς. Πλουσιοπάροχο είναι όταν πρόκειται να χρηματοδοτήσει εξοπλισμούς, ιμπεριαλιστικούς πολέμους του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος κατακτητή Ισραήλ, το μακελειό στην Ουκρανία ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την καπιταλιστική Ρωσία.

Αντίπαλος αυτών των οικογενειών κι όλου του λαού δεν είναι απλά και μόνο μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, ένας «ανίκανος πρωθυπουργός» που τάχα θα δουν άσπρη μέρα με έναν «ικανό, σοβαρό ηγέτη, ένα νέο σωτήρα» από αυτούς που προαλείφονται στις εσωκομματικές καρεκλομαχίες της σοσιαλδημοκρατίας ή με ένα λαϊκιστή επικεφαλής είτε από τα "αριστερά" είτε από τα "δεξιά" που επιδίδονται σε στημένα σόου στη βουλή.

Είναι ένα ολόκληρο σύστημα, της εκμετάλλευσης και των πολέμων, το κράτος του, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του, η ΕΕ. Με όλους αυτούς απέναντι έχει να αναμετρηθεί ο λαός (…)

Πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι αποτελεί μέγα ψέμα ότι τάχα υπάρχει κακή εφαρμογή των ευρωενωσιακων οδηγιών, όπως ισχυρίζονται τα άλλα κόμματα κάνοντας βολική για τη ΝΔ αντιπολίτευση. Είναι οι ίδιες οι οδηγίες της ΕΕ που με κάθε λεπτομέρεια τα προβλέπουν όλα αυτά όπως και το να γίνεσαι νοικάρης στο σπίτι σου ή σε κάποιο άλλο (...)

Απέναντι σε όλα αυτά το ΚΚΕ έχει ένα συνεκτικό κι αγωνιστικό πλαίσιο δράσης κι αναδεικνύει ανάμεσα σε άλλα την ανάγκη της πάλης του λαού για να σταματήσει το αίσχος των πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών, των εξώσεών τους, για ολοκληρωμένο στεγαστικό σχεδιασμό με στόχο την κάλυψη των εργατικών λαϊκών αναγκών, με επανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς κ.α(…)

Η διέξοδος πλέον είναι ο δρόμος που εσείς πρώτα από όλα περπατήσατε με οδηγό ότι μόνο ο λαός σώζει τα σπίτια του λαού: η οικογένεια της Ιωάννας από του Ζωγράφου, της Διονυσίας από την Ελευσίνα, της Αγάπης από τον Κολωνό, του μικρού Σπύρου από τα Θυμαράκια, της Ειρήνης και του Γιάννη από τα Πετράλωνα, και τόσων άλλων σε όλη την Ελλάδα, εσείς οι ίδιοι ή κι οι άνθρωποί σας που έχουμε την ξεχωριστή τιμή να τους έχουμε σήμερα μαζί μας(...)

Ναι, το λέμε καθαρά, μόνο σοσιαλισμός έλυσε το πρόβλημα της λαϊκής κατοικίας γιατί ήταν μια κοινωνία απαλλαγμένη από το καπιταλιστικό κέρδος, γιατί λειτούργησε στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών και μπορεί να ξαναλειτουργήσει με το ίδιο κριτήριο, διδαγμένος από την προηγούμενη πείρα και ο λαός να απολαύσει σύγχρονη, ασφαλή λαϊκή στέγη με τον ίδιο νοικοκύρη όχι μόνο στο σπίτι του, αλλά και στην κοινωνία του», κατέληξε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

Η Ιωάννα Κολοβού παίρνοντας το λόγο σημείωσε ότι «αν ξαφνικά ένα πρωί, πολύ πρωί πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος σου χτυπήσουν την πόρτα του σπιτιού σου στην Ελλάδα στο λίκνο της Δημοκρατίας, ξέρεις πια ότι δεν είναι ο γαλατάς όπως ήταν στις προηγούμενες γενιές. Ξέρεις ότι δεν είναι ο κολλητός που θα ‘ρθει να σου κάνει έκπληξη και να σε παρασύρει σε μια εκδρομή, Κι αν αφού δεν ανοίξεις, σου σπάσουν την πόρτα με τσεκούρι, τότε να ξέρεις πως ο φασισμός και η κρατική βία ξύπνησαν ολοκληρωτικά απ’ το λήθαργό τους και όρμησαν καταπάνω σου. Προσωπικά είχα αυτό το αποτροπιαστικό προνόμιο. Ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό: "σπάστην επιτέλους! Τι περιμένεις…"(...)

«Εκτελώ εντολές» είπε ο δικαστικός επιμελητής στο βουλευτή του ΚΚΕ που έσπευσε στο σπίτι μου εκείνο το πρωί. Το επιχείρημα αυτό έχει καταργηθεί ήδη από τη δίκη της Νυρεμβέργης, αυτό είχαν οι ναζί ως υπερασπιστική γραμμή»(...)

«Ο κλητήρας της κυβέρνησης με πέταξε έξω από το σπίτι εμένα και το παιδί μου. Μα εγώ τόλμησα να σηκωθώ. Γιατί δεν ήμουν μόνη. Είχα μαζί μου το Κομμουνιστικό Κόμμα, τα παιδιά του ΠΑΜΕ που παράτησαν δουλειές υποχρεώσεις και έσπευσαν στο σπίτι μου εκείνο το πρωί. Σαν αστραπή διαδόθηκε η είδηση κι έσπευσαν. Μπήκαν μέσα, απομάκρυναν τον κλητήρα και με κάλεσαν να ξαναμπώ στο σπίτι μου. Κι έμειναν εκεί να με υπερασπίζονται. Αλληλεγγύη το λένε αυτό, στην αλληλεγγύη ομνύει ολόκληρη η υγιής γενιά της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Και ναι πάνω στο κομμάτια της σπασμένης πόρτας πάτησαν διάφοροι εκπρόσωποι άλλων κομμάτων για να έλθουν εκ των υστέρων, κατόπιν εορτής σε συμπαράσταση. Χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ… Και βγήκαν στα τηλεοπτικά κανάλια ακόμα και επίορκοι υπουργοί και λακέδες κυβέρνησης να με κατηγορήσουν, να μου βρουν ψεγάδια να πουν πως παρανόμησα, για να δικαιολογήσουν το σπάσιμο της πόρτας.

Το ίδιο βράδυ μια μεγαλειώδης συγκέντρωση και πορεία 5.000 ατόμων ξεκίνησε από το σπίτι μου και περιδιάβηκε τους δρόμους του Ζωγράφου, για να γίνει γνωστό παντού πως ο λαός σώζει το λαό!! (...)

Το ΚΚΕ δεν επέτρεψε να με διαλύσει η βαρβαρότητα! Κράτησε ψηλά τη ζωή μου και την αξιοπρέπειά μου!

Ναι, στάθηκα όρθια μπροστά στη σπασμένη πόρτα του σπιτιού μου, δεν έσκυψα το κεφάλι. Το ΚΚΕ το έκανε αυτό!! Κι αυτό το πλήρωσα με ανελέητο κυνηγητό. Γιατί δεν αρκεί να σου πάρουν απλά το σπίτι. Θέλουν να σε τσακίσουν να σε ποδοπατήσουν να μην τολμήσεις να ξανασηκώσεις κεφάλι. Για να μάθουν και οι άλλοι και να μην τολμήσουν να αντιδράσουν».

Στη συνέχεια πήρε το λόγο η Άννα Ευθυμίου τονίζοντας πως «ως ΣΕΑΑΝ βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των σπιτιών που πλειστηριάζονται είναι οικογένειες με άτομο ΑΜΕΑ μέσα στο σπίτι και στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα με βαριά μορφή αναπηρίας.

Εργαζόμενοι που μια ζωή δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες τους, που αγόρασαν με δάνειο ένα σπίτι για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν το ανάπηρο παιδί τους

Τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και της ΕΕ και τα ΜΜΕ μας μιλάνε για συμπερίληψη, αποϊδρυματοποίηση, περί ευαισθησίας τους για τους αναπήρους, την ίδια στιγμή τους πετάνε από τα σπίτια τους, όπως συνέβη στα Άνω Πετράλωνα, στη Χαλκίδα, στα Θυμαράκια, στην Πετρούπολη, στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού. Όταν τους απολύουν μόλις γνωστοποιούν πρόβλημα υγείας ή αναπηρία, όπως έγινε πέρυσι στην PDS – θυγατρική της Τράπεζας Πειραιώς, όπως συμβαίνει αυτές τις μέρες στην ELVALHALCOR της Χαλκίδας» (…)

«Βασικός προβληματισμός των γονέων ΑΜΕΑ που έρχονται σε επαφή με την ΣΕΑΑΝ είναι "τι θα γίνει το παιδί μου όταν εγώ κλείσω τα μάτια μου, ποιος θα το φροντίζει;" Και η απάντηση είναι κανείς, δεν υπάρχει καμία ευθύνη, καμία μέριμνα, καμία υποδομή για τις περιπτώσεις αυτές εάν το παιδί δεν έχει κάποιον άλλο συγγενή για να το φροντίσει.

Στις περισσότερες περιπτώσεις που υπάρχει στην οικογένεια άτομο με βαριά αναπηρία, αναγκάζεται ο ένας από τους δύο γονείς να παραιτηθεί από τη δουλειά του για να μπορεί να φροντίζει το παιδί αυτό. Τα δικά τους τα νούμερα άλλωστε μιλάνε από μόνα τους όταν λένε ότι το 50% των ΑΜΕΑ ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Άνθρωποι απελπισμένοι, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα και σε πολλές περιπτώσεις μέσα σε αυτή την απελπισία και την απόγνωση όπου το ίδιο το σύστημα τους σπρώχνει, δεν κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για να ρυθμίσουν τα δάνειά τους. Βέβαια οι οικογένειες αυτές δεν είπαν ποτέ ότι δεν θα πληρώσουν τα δάνειά τους, αλλά να γίνει ένας λογικός και ανθρώπινος διακανονισμός των δόσεων με βάση τις δυνατότητές τους (...)

Ο Γολγοθάς πχ της οικογένειας στα Πετράλωνα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Το σπίτι, όπως και σε άλλες δύσκολες περιπτώσεις είχε ήδη πουληθεί σε πλειστηριασμό πριν οι ίδιοι απευθυνθούν σε εμάς. Ύστερα από πολλές συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, κατέληξαν στη συμβιβαστική πρόταση να δώσουν στην οικογένεια 300€ ως στεγαστικό επίδομα ώστε να νοικιάσουν κάποιο άλλο σπίτι. Αλήθεια, τι σπίτι θα μπορούσαν να βρουν με αυτά τα λεφτά και χωρίς να έχουν κάποιο άλλο εισόδημα; Όταν το να νοικιάσεις σπίτι σήμερα έχει εξελιχθεί σε μία εφιαλτική πραγματικότητα με πανάκριβα ενοίκια; Έτσι, λοιπόν, αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στη Σαλαμίνα επειδή εκεί βρήκαν σπίτι με αυτά τα λεφτά με μόνο στήριγμα την κόρη που συνεχίζει και μένει στην Αθήνα, εργάζεται σε νυχτερινή φύλαξη για να τα βγάζει πέρα και πηγαινοέρχεται Αθήνα – Σαλαμίνα για να βοηθάει τους ανθρώπους της».

Παίρνοντας το λόγο ο Αντώνης Λευκαδίτης σημείωσε ότι «στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων έχουμε να κάνουμε με οικογένειες που έχουν μέλη με βαριά αναπηρία, που δε μπορούν καταφανώς πλέον να ανταποκριθούν οικονομικά στις δανειακές τους υποχρεώσεις λόγω των αυξημένων αναγκών τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αρκετές περιπτώσεις τουλάχιστον ένα από τα μέλη της οικογένειας αναγκάζεται να παραμένει σπίτι και να μην εργάζεται για να φροντίζει το ανάπηρο παιδί, με ό,τι συνέπεια μπορεί να έχει αυτό στον οικογενειακό προϋπολογισμό, την εποχή που η ακρίβεια έχει εκτιναχθεί. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, τα κοράκια των τραπεζών, δηλαδή τα funds, απειλούν καθημερινά όλους τους ευάλωτους οφειλέτες με εξώσεις, αρνούνται να μπουν σε διακανονισμό των οφειλών, πολλές φορές θέτοντας εκβιαστικές προθεσμίες αποπληρωμής με υπέρογκα ποσά έτσι ώστε να μην μπορούν να ανταποκριθούν οι οφειλέτες και άρα να εκκινήσουν τις εκτελεστικές διαδικασίες (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, εξώσεις κ.λ.π).

Παρότι σε θεωρητικό επίπεδο ο νόμος αναγνωρίζει δικαιώματα στους οφειλέτες ώστε να ελαφρύνονται, όλα αυτά αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός αφού η πρόσβαση στη δικαιοσύνη έχει γίνει απλησίαστη για μια οικογένεια που πολλές φορές δεν έχει ούτε τα βασικά και συν τοις άλλοις λόγω των τεράστιων βαρών και της πίεσης που καλούνται να διαχειριστούν στην εξαντλητική καθημερινότητά τους, τους κυριεύει η απογοήτευση, η παραίτηση. Έτσι, ακόμα και για μια οικογένεια που μπορεί μετά από σκληρή μάχη να καταφέρει να ισορροπήσει στην πίεση αυτή, μετά μπαίνει και ζήτημα ταξικών φραγμών στην πρόσβαση στη δικαιοσύνη. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις οικογενειών που ούτε οι ίδιες δεν πίστευαν ότι θα καταφέρουν να σώσουν το σπίτι τους, να αναστείλουν τον πλειστηριασμό του, να μπορούν μετά από χρόνια να ανασάνουν και να στέκονται στα πόδια τους με αξιοπρέπεια, ενώ λόγω της φτώχειας και της απογοήτευσής τους δεν είχαν πραγματοποιήσει οποιαδήποτε νομική ενέργεια ώστε να ανακοπεί η διαδικασία της εκτέλεσης ή να ανασταλεί.

Χωρίς τη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, την πίεση που ασκεί καθημερινά το ταξικό εργατικό, το ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα στην κυβέρνηση δε θα είχαμε καταφέρει τα περισσότερα που ως τώρα έχουμε καταφέρει. Γιατί μονάχα με τη δικαστική οδό δεν μπορούμε να αποσπάσουμε σημαντικές κατακτήσεις εφόσον καλούμαστε να εφαρμόσουμε νόμους και ρυθμίσεις που οι ίδιες οι κυβερνήσεις έχουν ψηφίσει ώστε να είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου και όχι των φτωχών λαϊκών ανθρώπων-των οφειλετών».

Στη συνέχεια πραγματοποίησαν παρεμβάσεις μέλη οικογενειών που έδωσαν μάχη ώστε να μην χαθεί το σπίτι τους.

Η Δήμητρα Καλδή με το σπίτι στην οδό Πολυλά στα Πατήσια ανέφερε: «Καταφέραμε και τους βγάλαμε από το σπίτι, ο κόσμος ήταν από κάτω κι ευτυχώς που ήταν κάτω γιατί αλλιώς θα μας πετούσαν έξω από το σπίτι μας και δεν θα μας έβλεπε κανείς… Κατορθώσαμε και κατορθώνουμε ακόμα να είμαστε στο σπίτι μας. Έχουμε την προσδοκία ότι ο αγώνας αυτός που δίνουμε δυόμιση χρόνια τώρα θα είναι νικηφόρος. Είμαστε βέβαιοι ότι η αλληλεγγύη του ΚΚΕ και του κόσμου θα είναι εκεί, όπως είναι σε τόσα σπίτια, όπως είναι σε κάθε δίκαιο αγώνα».

Παίρνοντας το λόγο η κόρη της, Μυρτώ Μουσούρη, τόνισε χαρακτηριστικά: «Θυμάμαι με πήρε η μητέρα μου και μου είπε: "Μυρτώ το χάσαμε το σπίτι". Γύρισα σπίτι μου και ήθελα να εγκαταλείψω. Δεν θα έβρισκα τη δύναμη. Τη δύναμη την άντλησα από τη μητέρα μου και από τον κόσμο που είδα ότι έρχεται να μας αγκαλιάσει. Ευχαριστώ γιατί με κάνατε να πιστέψω και να ξαναβρώ την ελπίδα»

Από τη μεριά του ο Βασίλης Τσακίρης, αδερφός της πρωταθλήτριας ΑΜΕΑ Διονυσίας από την Ελευσίνα, ανέφερε μεταξύ άλλων: «Όπως ξέρετε η Διονυσία το κέρδισε πλέον το σπίτι, με τη συμβολή του λαού που ήρθε κάτω από το σπίτι μας. Ο αγώνας ήταν πολύ δύσκολος, στο 95’ που λέμε. Τα παιδιά ήταν εκεί, από τις 6 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, έβαλαν τα σώματά τους μπροστά. Παίρνει ο κλητήρας και λέει, θα μας δώσετε τα κλειδιά σήμερα, όχι λέμε, αλλάξαμε γνώμη, μα δεν γίνεται αυτό λέει. Αν θες έλα να τα πάρεις από δω. Και δεν ήρθαν ποτέ. Με την αλληλεγγύη του κόσμου, η Διονυσία έμεινε στο σπίτι της».

Ο Κώστας Ελευθερίου ανέφερε ότι «ένα απόγευμα γύρισα στο σπίτι και είδα ένα φάκελο στη μία γωνιά και το περιεχόμενο του στην άλλη. Δεν έδωσα σημασία, πίστεψα δεν ήταν για μένα. Ώσπου το κοίταξα πιο προσεχτικά και είδα ότι είχε το όνομά μου. Ο φάκελος έλεγε ότι το σπίτι έχει εκπλειστηριαστεί ήδη. Απάνω στην απελπισία μου άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου. Κατά τύχη συνάντησα στο δρόμο τον πρόεδρο του Συλλόγου Αναγέννηση Σεπολίων. Και του είπα το πρόβλημά μου. Και μέσα σε μερικές μέρες, μέσω της Αναγέννησης, της ΣΕΑΑΝ, το πρόβλημά μου είχε γίνει πρόβλημα όλης της περιοχής. Θα το είχα χάσει το σπίτι, εάν δεν υπήρχαν οι σύλλογοι κι οι μαζικοί φορείς».

Ο Θανάσης Μάνεσης σημείωσε ότι «είμαι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που είχα καταθέσει τα όπλα και είχα απελπιστεί. Είχα αποφασίσει ότι θα χάσουμε γιατί είχαμε μπροστά μία άνιση μάχη. Ώσπου μία μέρα συνάντησα έξω από τα γραφεία αυτών των εταιρειών, που όποτε πήγαινα ένιωθα σαν να ήμουν κρατούμενος, σαν να με είχαν προσαγάγει από πορεία, τους ανθρώπους του ΚΚΕ. Κι αυτό που άλλαξε σε μένα ήταν ότι τώρα πια σήκωσα τα χέρια ψηλά, όχι ανοιχτά, αλλά με γροθιά».

Ο γιός του Θανάση Μάνεση, Δημήτρης ανέφερε χαρακτηριστικά: «Θυμάμαι ότι μία μέρα γυρνούσα από τη δουλειά και διάβασα στο 902.gr ότι έσπασαν την πόρτα μίας γυναίκας 60 ετών. Είπα αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι η μητέρα μου σε ένα, σε δύο μήνες που θα της σπάσουν κι αυτής την πόρτα, το σπίτι που βγαίνει σε πλειστηριασμό μπορεί να ήταν το δικό μου. Και θα είμαι κι εγώ εκεί να υπερασπιστώ αυτό το σπίτι. Ο αγώνας για τα σπίτια του λαού είναι αγώνας για τη ζωή, είναι αγώνας κοινός».

Ο Σπύρος Τσούνης καταθέτοντας τη δική του εμπειρία τόνισε τα εξής: «Μετέφεραν το χρέος της επιχείρησης του πατέρα μου στο σπίτι και ζητούσαν υψηλότατες δόσεις. Κόψανε το ρεύμα από την κολώνα. Αρχικά οι γονείς μου έψαχναν να βρουν κάποιους βουλευτές, να πάνε να παρακαλέσουν, όμως παρακάλια κι ευχές δεν τρομάζουν τις οχιές. Απευθυνθήκαμε στο Σύλλογο Φοιτητών μου, στους μαζικούς φορείς της γειτονιάς, η Λαϊκή Συσπείρωση έκανε παρέμβαση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Κάτω από την πίεση των φορέων δέχθηκαν το διακανονισμό. Και στη συνέχεια όταν έγινε ξανά κινητοποίηση είπαν “εσείς είστε η οικογένεια που είστε με το ΠΑΜΕ” κι αμέσως έκαναν ξανά διακανονισμό. Ο αγώνας είναι η λύση».

Κλείνοντας την εκδήλωση ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος σημείωσε ότι «τα κατορθώματα των ανθρώπων που παλεύουν για να σώσουν το σπίτι τους μας δίνουν πολλή περισσότερη ενέργεια για να συνεχίσουμε τον αγώνα που κάνουμε. Είναι τεράστια συγκίνηση που βρισκόμαστε δίπλα σε ανθρώπους έχοντας απέναντι τους ένα εχθρικό αστικό κράτος, βρίσκουν το θάρρος και τη δύναμη να παλέψουν.

Στην ΕΕ πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετώπισαν αυτό το πρόβλημα, της στέρησης στέγης. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που ζήσατε εσείς, ο πλειστηριασμός, η έξωση με βίαιο τρόπο να σας βγάλουν από τα σπίτια σας είναι το τελευταίο βήμα αυτού που ζει η πλατιά λαϊκή πλειοψηφία στην Ελλάδα. Των εργατικών-λαϊκών νοικοκυριών που το εισόδημα και ο μισθός τελειώνει στις 15 του μήνα, της αδυναμίας των εργαζομένων να ανταποκριθούν στα πάγια έξοδα τους. Αδυνατούν δηλαδή να πληρώσουν το ενοίκιο ή τη δόση του δανείου, να πληρώνουν το ρεύμα, το νερό, να μπορέσουν να πάρουν τα απαραίτητα από το σουπερμάρκετ για να ζήσουν οι ίδιοι και η οικογένεια τους. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η ζωή μοιάζει με κυνήγι επιβίωσης. Αυτή την πραγματικότητα που ζει καθημερινά ο ελληνικός λαός, η εργατική τάξη αλλά και οι λαοί της Ευρώπης (...)