ΣΥΡΙΖΑ

Λίγες ημέρες πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και η λειτουργία των Ειδικών Σχολείων στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται στον αέρα. Στην έκτακτη σύσκεψη, που πραγματοποιήθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας της Ένωσης Συλλόγων Γονέων του Δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη, για την άμεση επίλυση του κτιριακού προβλήματος του 2ου Εργαστήριου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.), μοιραστήκαμε για άλλη μια φορά τη βαθιά ανησυχία και την αγωνία μαθητών, γονέων, κηδεμόνων και εκπαιδευτικών που διεκδικούν το αυτονόητο: την απρόσκοπτη και ισότιμη πρόσβαση των μαθητών με αναπηρία στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι χρόνιο και, δυστυχώς, τα Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. στη Θεσσαλονίκη έχουν περιέλθει σε τραγική κατάσταση (τα περισσότερα εξ αυτών είναι υπερπλήρη, σε κτίρια ακατάλληλα, ανθυγιεινά κι επικίνδυνα), με τη λειτουργία τους να έχει καταστεί αβέβαιη. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν προκρίνει τη λύση του προβλήματος, αλλά το «μπαλάκι των ευθυνών» των Υπουργείων. Εδώ, σε συνέχεια των πολλαπλών παρεμβάσεών μου στη Βουλή, ακούσαμε μέχρι κι ότι το Υπουργείο Παιδείας είναι αναρμόδιο, καθώς η ευθύνη του «αφορά μόνο στο κτιριολογικό πρόγραμμα». Όταν τα προβλήματα ξεκινούν μεν από το κτιριακό ζήτημα -και, προφανώς, δεν περιορίζονται εκεί- αλλά επεκτείνονται στις πολλαπλές ελλείψεις και καταλήγουν στην παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Όταν εντέλει ο σκοπός για τον οποίο οι μαθητές με αναπηρία πηγαίνουν στο σχολείο καθημερινά δεν εξυπηρετείται.

Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα τυπικό κι ένα θέμα ουσίας. Η κυβέρνηση όχι μόνο αρκείται στο «μπαλάκι των ευθυνών», αλλά ουσιαστικά αδιαφορεί για την Ειδική Αγωγή. Όλο αυτό το διάστημα, δεν υπήρξε καμία λύση, καμία μέριμνα για τη μετεγκατάσταση των ειδικών σχολείων σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους, καμία διασφάλιση για την κατασκευή νέων, σύγχρονων σχολείων, κατάλληλων για τη φοίτηση και τη φιλοξενία μαθητών με αναπηρία, για την οποία έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση. Επιλέγει τώρα να μιλά για αριθμούς και να βρίσκει ως μόνη λύση, όπως ακούσαμε στη σύσκεψη κι από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, τον διαμοιρασμό των μαθητών σε άλλα σχολεία. Στην ερώτησή μου βέβαια κατά πόσο τα σχολεία αυτά μπορούν να υποστηρίξουν την υποδοχή των μαθητών του 2ου Ε.Ε.Ε.Ε.Κ., δεν έλαβα καμία απάντηση. Διότι φυσικά και γνωρίζουμε πως αυτή η «λύση» του διαμοιρασμού, de facto δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Όπως επίσης όλοι γνωρίζουμε τι μπορεί να σημαίνει η «προσωρινή» μετακίνηση των μαθητών ενός σχολείου, που πυροδοτεί την ανησυχία για τυχόν κατάργησή του.

Μπορεί για την κυβέρνηση, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία να είναι αριθμοί. Πίσω όμως από κάθε αριθμό κρύβεται μια προσωπική ιστορία ενός μαθητή με αναπηρία και της οικογένειας του, η καθημερινότητα των οποίων γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική από τις αποφάσεις της κυβέρνησης και την παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης που επιδεικνύει. Γιατί, πραγματικά, η ενσυναίσθηση και η συμπερίληψη είναι για την κυβέρνηση απλά όροι και μάλιστα κενοί περιεχομένου.